به کاهش قدرت سیگنال در هنگام عبور از کابل، افت کابل یا میرایی سیگنال گفته می شود. کابل هایی که ضخامت بیشتری دارند، کمتر دچار افت و میرایی سیگنال می شوند. در نتیجه در مسافت های بیشتر، از کابل های کواکسیال ضخیم است.فاده می شود.

لایه اول، که فاصله بین هادی مرکزی، لایه‌های بیرونی و همچنین برخی از عایق‌ها را فراهم می‌آورد، به نام دی الکتریک شناخته می‌شود. لایه‌های بعدی، که به طور جمعی به عنوان سپر از آن یاد می شوند، که کابل را از تکانه‌های الکتریکی را حفظ می‌کنند. برای اتصال کابل‌ها به دستگاه‌های دیگر هم دو سبک اتصال با فیش‌های نر و ماده وجود دارد. اتصالات نر دارای پین فلزی هستند که از مرکز بیرون زده و اتصالات زن محلی برای دریافت پین دارند.

این کابل ها از لحاظ پارامترهای گوناگون تقسیم بندی می شوند. در نامگذاری این کابل ها، از دو حرف R و G است.فاده می شود که حروف ابتدایی عبارت Radio Guide به معنای هدایت رادیویی است.. عدد قرار گرفته شده در مقابل کلمه RG، به اندازه هسته کابل مربوط می شود. هرچه این عدد بیشتر باشد، کابل برای انتقال داده در فواصل بیشتر، مناسب تر است..

گاهی از کابل های RG کواکسیال، جهت انتقال سیگنال های اینترنتی نیز است.فاده می شود. به این کابل ها، کابل کواکسیال صوتی گفته می شود زیرا در انتقال داده های صوتی عملکرد مناسبی از خود نشان می دهند. بهترین کابل کواکسیال برای ماهواره و تلویزیون این نوع کابل است..

هادی کابل های کواکسیال سیم های نازکی هستند که به صورت تابیده شده و یا مفتولی در مرکز کابل قرار گرفته اند. یک نوع عایق دور سیم مسی پوشانده شده است.. روی این عایق یک لایه مشبک نازک و مسی بافته شده است. که وظیفه دفع تداخلات الکترومغناطیسی را برعهده دارد. در نهایت تمامی بخش های کابل داخل یک عایق بیرونی قرار می گیرند. روکش خارجی کابل از جنس PVC است..