این مفهوم از ترکیب تقویت کننده میلگرد و شاتکریت نیز از اوایل دهه برای تثبیت دامنه های سنگی اعمال شده است. (به عنوان مثال، لانگ، ). این روش پایدارسازی گود به بسیج مقاومت کششی آرماتورهای فولادی در تغییر شکل های نسبتاً کوچک در دیواره های گود متکی است.. این پایداری با تداوم شاتکریت افزایش می یابد. ترکیبی از آرماتورهای غیر فعال و شاتکریت هنگام پایدارسازی گودهای خاکی، به جای سنگ، میخکوبی (نیلینگ) خاک نامیده می شود.

فاصله مسلح کننده های مورد است.فاده در دیوار های GMSE نسبتاً زیاد می باشد. این موضوع از یک مفهوم اساسی طراحی، سرچشمه می گیرد که فاصله عناصر تسلیح به سختی برای عملکرد مهم است. و فاصله بزرگتر منجر به زمان ساخت کوتاه تر می شود. با این حال، در سال های اخیر، تأثیر مفید است.قرار

تفاوت اصلی بین این دو روش، در مفاهیم طراحی نهفته است.. GRS در واقع ژئوسنتتیک های نزدیک به هم در داخل خاک را برای مسلح سازی خاک در نظر می گیرد. ولی در GMSE ها فاصله ژئوسنتتیک ها به عنوان اعضای اصطکاکی برای تثبیت گوه گسیختگی احتمالی در نظر گرفته می شود. این تفاوت سبب می شود تا نقشه نما در این دو روش کاملاً متفاوت باشد. در GRS، نقش رویه های است.فاده شده در ابتدا بهبود زیبایی ظاهری و در گام بعدی کمک به مقابله با ریزش که در حقیقت کمک سازه ای است.، می باشد.

در مقوله محبوبیت در دنیای امروز، GMSE از محبوبیت بسیار بیشتری نسبت به GRS برخوردار است.. این موضوع تا حدی به این دلیل است. که درک درستی از GRS وجود ندارد و علاوه بر این، شباهت بیشتر GMSE در مفاهیم طراحی به دیوار های حائل معمولی می تواند دلیل دیگری در توجیه این تفاوت در محبوبیت باشد. چرا که اکثر طراحان با مقوله تغییر چندان راحت نیستند و ترجیح می دهند از طرح های موجود که امتحان خود را پس داده است. است.فاده نمایند.

روش میخ کوبی خاک (نیلینگ) به محبوبیت خود در بین پیمانکاران افزوده است. زیرا یک سیستم نگهدارنده موثر و مقرون به صرفه برای انواع شرایط خاکی ارائه می دهد. این روش در سال گذشته در اروپا بسیار مورد است.فاده قرار گرفته است.. در ایالات متحده، سال گذشته شاهد علاقه مستمر به کاربردهای آن بوده ایم.