لایه اول، که فاصله بین هادی مرکزی، لایه‌های بیرونی و همچنین برخی از عایق‌ها را فراهم می‌آورد، به نام دی الکتریک شناخته می‌شود. لایه‌های بعدی، که به طور جمعی به عنوان سپر از آن یاد می شوند، که کابل را از تکانه‌های الکتریکی را حفظ می‌کنند. برای اتصال کابل‌ها به دستگاه‌های دیگر هم دو سبک اتصال با فیش‌های نر و ماده وجود دارد. اتصالات نر دارای پین فلزی هستند که از مرکز بیرون زده و اتصالات زن محلی برای دریافت پین دارند.

نام کابل کواکسیال از این مسئله گرفته شده است. که یک کانال فیزیکی بتواند سیگنال الکتریکی را منتقل کند. این کانال از یک هادی فلزی تشکیل شده است. که یک نوع محافظ رسانا و عایق آن را پوشانده است.. یکی از ویژگی های مثبت کابل کواکسیال، طراحی محافظ دار آن است.. به گونه ای که هسته مسی می تواند داده ها را به سرعت منتقل کند، بدون این که تداخلات الکترومغناطیسی یا اثرات محیطی روی آن اثرگذار باشد.

مهم‌ترین مزیت کابل کواکسیال، محافظت آن در برابر تداخلات سیگنالی است.. بنابراین با است.فاده از آن راحت‌تر می‌توان تصاویر تلویزیون را دریافت کرد. دومین مزیت این کابل، ارزان قیمت بودن است.. کابل کواکسیال در مقایسه با زوج سیم به هم تابیده؛ پهنای باند بیشتری در حدود مگاهرتز را می‌تواند فراهم کند. این پهنای باند برای انتقال تصویر مناسب‌تر در سیستم‌های مختلف مخابراتی کاملاً مورد نیاز است..

کابل‌های کواکسیال در درجه اول برای شبکه‌های کامپیوتری توسعه نیافته بودند و صرفا برای مقاصد عمومی تولید می‌شدند. حتی سال‌ها پیش از این که کابل‌های کواکسیال در شبکه سازی مورد است.فاده قرار گیرند، وجود داشتند. در آغاز پیدایش شبکه‌های رایانه‌ای، زمانی که هیچ کابل رسانه اختصاصی برای شبکه در دسترس نبود، نزدیک به دو دهه (دهه و میلادی)

 انواع مختلف از این کابل وجود دارد که بر حسب قطر مغزی  و امپدانس متفاوت است.. قطر مغزی در واقع به ضخامت کابل اشاره دارد و با شماره RG اندازه‌گیری می شود. هرچه تعداد RG بیشتر باشد، هسته هادی مرکزی نازک تر است..  این کابل‌ها در رنگ‌های متنوعی از جمله سیاه، قهوه‌ای و سفید در دسترس هستند.