سایز (ریزی و یا درشتی) دانه های ساینده مرسوم (اکسید آلومینیوم و سیلیکون کارباید) توسط نمره شبکه سرندی (الک) که دانه سنگ از آن عبور می کند، مشحص می شود. طبق است.اندارد ASTM آمریکا، نمره الک عبارت است. از تعداد شبکه های موجود در یک اینچ طولی که به آن مش (Mesh) گفته می شود. بطور مثال اگر سنگی دارای مش باشد بدین معنی است. که دانه های ساینده آن از الکی که دارای شبکه در یک اینچ است. عبور می کنند ولی همان دانه ها از الکی که دارای شبکه در اینچ (مش ) است. عبور نمی کنند. به عبارت دیگر با افزایش عدد مش، سایز دانه ها ریزتر می شود. جدول زیر راهنمای انتخاب سایز دانه های مواد ساینده مرسوم بر اساس نوع پروسه می باشد.

اکثر مواد ساینده به صورت مصنوعی (آزمایشگاهی) و طی یک پروسه صنعتی تولید می شوند. کروندوم و سیلیکون کارباید به عنوان ساینده های مرسوم  (Conventional abrasives) و CBN و الماس با توجه به سختی بسیار بالا به عنوان ساینده های فوق سخت (Super hard abrasives) شناخته می شوند. موادی که دارای براده بلند هستند نیازمند است.فاده از سنگ های کروندوم و یا CBN هستند در حالی که مواد شکننده و سخت با براده ریز توسط سنگ های سیلیکون کارباید و یا الماس سنگزنی می شوند.

وظیفه دانه های ساینده ایجاد و شکل دادن براده در عملیات سنگزنی است.. در واقع دانه های ساینده، لبه های برشی ابزار سنگ به حساب می آیند. بسته به نوع و سایز دانه های ساینده، تعداد و شکل لبه های برشی هر دانه متفاوت خواهد بود که به صورت نامشخص (نا منظم) بروی ابزار سنگ قرار گرفته اند. جنس دانه های ساینده بر اساس جنس قطعه کار تعیین می شود. رایج ترین دانه های ساینده به شرح زیر هستند:

این چسب ها سخت، صلب (Rigid) و شکننده (Brittle) هستند و خاصیت میرایی (Damping properties) کمی دارند ولی مقاومت حرارتی بالایی از خود نشان می دهند. یکی از بیشترین کاربردهای این چسب ها، در پروسه سنگزنی فرم (Form Grinding) است.. چسب های سرامیکی با راندمان بالا حجم زیادی براده برداری انجام می دهند. سایش این چسب ها به صورت شکست پل ها (Bonding bridge)  ایجاد می شود. سنگ با چسب های سرامیکی در بسیاری از پروسه های سنگزنی دقیق نظیر سنگزنی داخلی (ID) و خارجی (OD) و همچنین سنگزنی تخت است.فاده می شوند

دانه های ساینده وظیفه براده برداری از قطعه کار را به عهده دارند و چسب وظیفه منسجم نگه داشتن دانه های ساینده در ابزار سنگ تا رسیدن میزان سایش دانه ها به مقدار خاصی را به عهده دارد. به عبارت دیگر، دانه های ساینده شروع به کند شدن می کنند. کند شدن دانه ها باعث افزایش فشار سنگزنی و تنش های وارد بر دانه های ساینده می شود و در نهایت چسب توان نگه داشتن دانه را از دست می دهد و دانه از ابزار سنگ جدا می شود. با کند شدن دانه های ساینده اصطکاک افزایش پیدا می کند و حرارت در محل سنگزنی افزایش می یابد.