سایز دانه ها در مواد ساینده فوق سخت با واحد میکرون (میکرومتر) مشخص می شود به عنوان مثال D مشخص کننده این است. که دانه های ساینده از جنس الماس (حرف D معرف Diamond) و با سایز میکرون ( μm) هستند و یا B مشخص کننده این است. که دانه های ساینده از جنس نیترید بور مکعبی (حرف B معرف CBN) و با سایز میکرون ( μm) هستند.

این چسب ها نرم تر، الاستیک تر و دارای پایداری (دوام) بیشتری نسبت به چسب های سرامیکی هستند. این چسب ها خاصیت میرایی خوبی از خود نشان می دهند ولی به دلیل مقاومت حرارتی پایین از محدودیت برخوردار هستند. این چسب ها هم می توانند برای سنگزنی های خشن (براده برداری با حجم زیاد) است.فاده شوند و هم می توانند برای سنگزنی پرداخت (حجم براده برداری کم و دقت بالا) است.فاده شوند. این خواص، چسب های باکالیتی را برای پروسه های سنگزنی نظیر سنترلس (Centreless) ، تخت و سنگزنی خارجی (OD) مناسب می کند. با این چسب ها می توان به تعادل خوبی بین نرخ براده برداری و کیفیت سطح رسید. سنگ ها با چسب باکالیتی تقویت شده با فیبر برای عملیات برش و یا خشنکاری کاربرد دارند.

دانه های درشت (خشن &#; Coarse) براده های بزرگتر و دانه های ریز براده های کوچک تر تولید می کنند. پیشنهاد می شود برای براده برداری با حجم بالا (خشنکاری) از سنگ با دانه بندی درشت است.فاده شود. حال آنکه برای بدست آوردن صافی سطح بهتر، دقت بالاتر و همچنین سنگزنی مواد سخت از سنگ با دانه بندی ریز بکار گرفته شود.

اکثر مواد ساینده به صورت مصنوعی (آزمایشگاهی) و طی یک پروسه صنعتی تولید می شوند. کروندوم و سیلیکون کارباید به عنوان ساینده های مرسوم  (Conventional abrasives) و CBN و الماس با توجه به سختی بسیار بالا به عنوان ساینده های فوق سخت (Super hard abrasives) شناخته می شوند. موادی که دارای براده بلند هستند نیازمند است.فاده از سنگ های کروندوم و یا CBN هستند در حالی که مواد شکننده و سخت با براده ریز توسط سنگ های سیلیکون کارباید و یا الماس سنگزنی می شوند.

دانه های ساینده وظیفه براده برداری از قطعه کار را به عهده دارند و چسب وظیفه منسجم نگه داشتن دانه های ساینده در ابزار سنگ تا رسیدن میزان سایش دانه ها به مقدار خاصی را به عهده دارد. به عبارت دیگر، دانه های ساینده شروع به کند شدن می کنند. کند شدن دانه ها باعث افزایش فشار سنگزنی و تنش های وارد بر دانه های ساینده می شود و در نهایت چسب توان نگه داشتن دانه را از دست می دهد و دانه از ابزار سنگ جدا می شود. با کند شدن دانه های ساینده اصطکاک افزایش پیدا می کند و حرارت در محل سنگزنی افزایش می یابد.