میدان بهارستان از جنوب به محله سرچشمه، از شمال به خیابان بهارستان و محله فخرآباد، از غرب به خیابان جمهوری و باغ سپهسالار و از شرق به خیابان شهدا محدود می‌شود. بهترین راه دسترسی به میدان بهارستان است.فاده از متروی خط دو (فرهنگسرا-صادقیه) است.. (

در سال شمسی مجسمه‌ای معروف به فرشته آزادی در میدان بهارستان نصب شد. این مجسمه با هزینه شخصی سردار اسعد بختیاری برای مجلس خریداری شده بود. مجسمه فرشته آزادی در این طرح در حال کشتن دیو است.بداد در زیر پای خود است. و در دست راست فرشته شمشیر و در دست چپ وی مشعلی از روشنایی قرار داشت. این مجسمه بعد از انقلاب ۵ مدتی با تغییر پوشش باقی بود و سپس از میدان بهارستان برداشته شد.

مالک اولیه میدان بهارستان، محمدحسن خان سردار بود که آن را به علی‌خان حاجب‌الدوله مقدم مراغه‌ای فروخت. مراغه‌ای بهارستان را به میرزا حسین سپهسالار فروخت و وی باغ بزرگی در آن بنا کرد. از‌این‌رو به نام باغ سپهسالار شهرت داشت.

سرمنشاء مشکلات صنعتی ایران، فقدان برنامه‌ریزی صنعتی کشور است.. برنامه صنعتی کشور نباید به‌گونه‌ای باشد که توسط افراد خاصی نوشته شود و به صنایع تحمیل گردد، بلکه باید برنامه صنعتی به‌گونه‌ای باشد که از اجماع نظر متخصصین صنعت بوجود آمده باشد و دایم مورد بازنگری قرار گیرد.

طبیعتاً تاجران آذربایجانی ترجیح می‌دهد محصولات ترکیه را که حتی با قیمت بالاتری از محصولات ایرانی عرضه می‌شود، خریداری نمایند؛ زیرا مشتریان برای دریافت محصولات ایرانی باید نقداً کاشی را بخرند؛ ولی در عوض شرکت‌های ترکیه‌ای می‌توانند برای مشتریان خود، اعتبار باز نمایند.

متأسفانه بعد از صنعت خودرو، صنعت کاشی و سرامیک دارای بیشترین تعرفه‌های واردات است.. این امر باعث ایجاد یک بازار تقریباً انحصاری در داخل کشور شده است.؛ به طوریکه حاشیه سود داخلی این صنعت، سال‌های اخیر در حدود ۵ تا درصد بوده است..

این گروه موفقیت خود را با جذب تولیدکنندگان کوچکتر دوچندان کرد و تنوع محصولات خود را بالا برد. از سوی دیگر توانست از طریق همکاری با تولیدکنندگان بزرگ ظروف بهداشتی، گروه‌های قوی و بزرگی تشکیل دهد که می‌توانند کلیه وسایل بهداشتی منازل را تامین می‌کنند.

دولت طی هفت سال اخیر، تلاش کرده است. با اتخاذ سیاست‌هایی چون بستن بازارهای داخلی و حمایت از تولیدکنندگان، صنعت کاشی را متحول سازد. اما حتی جایگزین کردن مدرن‌ترین و پیشرفته‌ترین ماشین‌آلات و تجهیزات نیز نتوانست صنعت کاشی ایران را در سطح سایر تولیدکنندگان جهانی مطرح کند و آنچه امروز به آن دست یافته‌ایم، این است. که هنوز صنعت کاشی، قدرت رقابت در عرصه بازارهای جهانی را ندارد.