یعنی واحدهای صنعتی در کشور ما یاد گرفتهاند که هر موضوعی را به صورت جداگانه و حتی گاهی مخفیانه و با صرف انرژی و هزینههای زیاد، به تنهایی تجربه کنند در حالی که بسیاری از این مسائل مشترک، قبلاً حل شدهاند و تجربیات ارزشمندی در کشور به وجود آمده است..
بهعنوان مثال امروزه در ایران، کائولن شستهشده باکیفیت وجود ندارد و حداکثر یک شرکت فعالیت دارد و خاک کائولن از کشور انگلستان وارد میشود. همچنین در ایران فقط یک کارخانه وجود دارد که فلدسپات مشبندی شده تولید میکند و یا دو کارخانه وجود دارد که سیلیس صنایع کاشی و سرامیک را تامین میکند.
اگر در بعد کلان بررسی شود، کارخانههای کوچک، هرکدام هزینه جداگانهای جهت تعمیرات، پشتیبانی، فروش و غیره خواهند داشت و این در حالی است. که با تجمیع صنایع کاشی این هزینهها به شدت کاهش خواهد یافت. مثلاً در کارخانه کاله بدور یک واحد تعمیرات، پشتیبانی و فروش وجود دارد.
در جدول بالا عملکرد تولید و فروش شرکت های فعال در حوزه کاشی در سال مالی قابل مشاهده است.. در بین این شرکت ها بیشترین صادرات را از لحاظ مبلغ فروش به ترتیب کپارس(%) ، کسعدی(%)، کحافظ(%)، کساوه (%)، کترام(%) و کلوند(%) دارا می باشند.
در سالهای قدیم که کاشی با کورههای سنتی تولید میشد، قیمت تمامشده کاشی بهدلیل بالابودن هزینههای اولیه از جمله سوخت، برق، نیروی انسانی و غیره نسبتاً بالا بود، اما بعد از مدتی، با ورود تکنولوژیهای مدرن، هزینه تولید کاشی و به تبع آن قیمت واقعی آن بهطور فاحشی افت نمود، ولی متأسفانه