قلهٔ دماوند در فرهنگ کشور ایران مظهر پایداری و است.واری و یک نماد ملّی است. و همچنین مضمون اشعار بسیاری از شاعران قرار گرفته از جمله آنها شعر دماوندیه ملک الشعرای بهار است. که تاکنون در قالب اثری ملّی به ثبت رسیده و به روش‌های گوناگون از آن به عنوان نمادی ملّی یاد می‌شود.

دامنه کوه دماوند در ارتفاع تا ۵ متری کاملا پوشیده از شقایق است.. این شقایق منحصربه‌فرد در دنیا شناخته شده و با نام شقایق لار و رینه در کتاب‌های معتبر گیاه‌شناسی جهان به ثبت رسیده است.. همچنین این منطقه از لحاظ مرتع و چراگاه بسیار غنی است.؛ حتی در ارتفاعات بلند دماوند نیز (زیر چهار هزار متر) از این بابت فقر چندانی وجود ندارد؛ ولی متاسفانه چرای بیش از حد دام‌ها، معدن کاوی و جاده‌کشی این شکوه بی‌نظیر را در معرض آسیب‌های جدی قرار داده است.. ارتفاع  تا ۵ متری دامنه‌ی این کوه است.وار در فصل بهار با فرشی از شقایق پوشیده می‌شود که متاسفانه این دشت نیز در معرض خطر جدی زباله‌های تولیدی توسط بازدیدکنندگان است..

آشوریان کوه دماوند را کان سنگ لاجورد می‌انگاشتند. در زمان تاخت و تاز آشوری‌ها به فلات ایران این کوه بخشی از حدود مادها شمرده می‌شد و در متن‌های آشوری هم بدان اشاره‌ شده‌ است.. دیاکونوف، سنت گذاردن پیکر مردگان در کوه‌ها را آیین مغانی می‌انگارد که در دامنه دماوند می‌زیستند و آیین خود را به دیگر جاهای ایران پراکندند. در دامنه دماوند تعداد زیادی گور پیش از تاریخ وجود دارد. در سده هشتم میلادی در پای کوه دماوند دژی بوده است. که موبدی زرتشتی به نام مس‌مغان و پیروانش در آن می‌زیستند و این دژ به فرمان المهدی خلیفه عباسی ویران‌ شده و مس‌مغان نیز کشته شد. در دوران سلطنت پهلوی و در دوره‌های مختلفی از تاریخ ایران از نقش کوه دماوند و خورشید در حال تابش از پشت آن به‌عنوان نماد ایران زمین بهره می‌بردند.

این قایق‌ها طراحی خاصی دارند و یک ابزار نیروی امدادی به شمار می‌آیند. این قایق‌ها به طور عموم بادی هستند و حمل آن ها بسیار ساده خواهد بود. لازم به ذکر است. که مقاومت بالایی در برابر پارگی دارند و در زمان عملیات امداد و نجات سرنشینان دچار سانحه نخواهند شد. لازم به ذکر است. که این قایق‌ها دارای موتور هم هستند.

ج-: ابزار سبک دستبابی به مصدوم: این دسته از ابزار جهت عملیات رها سازی و دستیابی به مصدوم مورد است.فاده قرار می گیرند، از خصوصیات این ابزار میتوان به فراوانی، قابل دسترس بودن، تعمیر و تأمین مجدد آسان، کم حجم بودن، قابل حمل بودن، و کم هزینه بودن آنها اشاره کرد.

کوله پشتی(یک روزه، چند روزه)، کیسه خواب، کفش(از مدل سبک کوهپیمائی تا مدل سنگین جهت برف)، کفش کوه اسکی، لباس پر(کت، شلوار، جوراب، دستکش)، لباس گرتکس، کلاه بوران، عینک (بوران، برف)، کلنگ، گرامپون، مینی گرامپون، پانچو، گتر، چادر، چراغ قوه، قطب نما.

به عنوان يك امدادگر بايد بدانيد بدليل پراسترس بودن لحظات اوليه حوادث و اعزام ، بعضي از تجهيزات اوليه كه هر امدادگر بايد به همراه داشته باشد فراموش مي شود پس در زمان حركت و اعزام دقت کنید كه حداقل، وسائل شخصي و تجهيزات انفرادي خود را به همراه داشته باشيد.

ج-: ابزار ایمنی و هشدار: شما بعنوان یک امدادگر باید بدانید که اگر بر اثر بی احتیاطی و عدم است.فاده از ابزار مناسب آسیب ببینید، مشکلات زیادی را برای خود و دیگر پرسنل امدادی بوجود می آورید، و توانائی لازم را جهت انجام عملیات از دست می دهید، پس همیشه قبل از شروع هر عملیات امداد و نجات ابتدا اقدامات لازم جهت ایمنی خودتان و مصدومین و دیگران را فراهم کنید. لباش ضد گاز با متعلقات، لباس ضد اسید، لباس کامل ضد اشعه، لباش ضد رادیو اکتیو، لباس کار، کلاه ایمنی، کفش ایمنی، عینک ایمنی، دستکشهای ایمنی، نقاب ایمنی، نوار ایمنی و خطر، کمربند ایمنی، مخروط شبرنگ، دستکش ضد ولتاژ، جلیقه فسفری، انواع ماسک:(بخارات مضر، گرد و خاک، آلودگی محیط، گازهای سمی و خطرناک، مجهز به سیلندر هوای فشرده، بلومان)،تابلوهای اعلام خطر(دستی و ثابت)، چراغ گردان و چشمک زن، بلند گو دستی، گوشی کم کننده صدا، دستگاه آزمایش گاز محیط، دستگاه آزمایش رادیو اکتیو محیط، کابل بر، فیوز کش، ولتاژ متر، ملاقه دسته بلند، چنگال بزرگ، قلاب نوک تیز، نوارچسب پهن، گوه، باند قیری، تخته های تثبیت وسایل ناپایدار، ابر بزرگ مستطیلی.