تهران به دلیل داشتن آب‌وهوای مناسب و فراوانی آب، معمولاً منطقهٔ سرسبزی بوده و در منابع جغرافیایی قدیم از درختان انبوه و باغ‌های تهران یاد شده‌است. با وجود پیشینهٔ طولانی و تاریخی باغ‌داری در تهران، نخستین باغ‌های معروف تهران، در

مطالعات نخستین طرح جامع تهران در سال ۵ آغاز شد و در به تصویب رسید. در این برهه، تهران حدود ۸ کیلومتر مربع وسعت داشت و جمعیت آن به ٫ میلیون نفر می‌رسید. این طرح، گسترش شهر تهران را به دلیل وجود ارتفاعات در شمال و شرق و نامناسب بودن زمین‌های جنوبی، در منطقهٔ غرب تعیین کرد و سطح شهر را به ده منطقه با مراکز مجهز تقسیم و شبکه‌ای از آزادراه‌ها و بزرگراه‌ها را نیز پیشنهاد کرد.

مطالعات نخستین طرح جامع تهران در سال ۵ آغاز شد و در به تصویب رسید. در این برهه، تهران حدود ۸ کیلومتر مربع وسعت داشت و جمعیت آن به ٫ میلیون نفر می‌رسید. این طرح، گسترش شهر تهران را به دلیل وجود ارتفاعات در شمال و شرق و نامناسب بودن زمین‌های جنوبی، در منطقهٔ غرب تعیین کرد و سطح شهر را به ده منطقه با مراکز مجهز تقسیم و شبکه‌ای از آزادراه‌ها و بزرگراه‌ها را نیز پیشنهاد کرد.

روسازی بتن متخلخل نقش اساسی در کنترل کیفیت آب و مدیریت رواناب حاصل از بارندگی ایفا می کند. محققان دریافته اند که رواناب اثرات بالقوه ای بر منابع آبهای سطحی و زیرزمینی دارد. همراه با توسعه شهرنشینی، سطوح نفوذناپذیر افزایش پیدا می کند و در نتیجه ی آن حجم رواناب افزایش پیدا می کند و منجر به تشکیل سیلاب و فرسایش لبه ی معابر می گردد. روسازی بتن متخلخل علاوه بر کاهش اثرات ناشی از گسترش سطوح نفوذ ناپذیر از طریق کاهش میزان رواناب، به حفظ منابع آبی موجود کمک می کند مهمتر از همه، از دیدگاه مهندسان راه و حمل و نقل، کاهش میزان رواناب می تواند سطح ایمنی معابر را افزایش دهد علاوه بر این، روسازی بتن متخلخل دارای چندی ویژگی سودمند دیگر نظیر کاهش آلودگی صوتی، کاهش گرما، حفظ اکوسیستم محلی، تقویت ذخایر آب زیرزمینی و حفظ رشد درختان می باشد. همچنین نفوذپذیری مناسب روسازی متخلخل می تواند نیاز به سیستم های پر هزینه مدیریت رواناب را به میزان قابل توجهی کاهش دهد. از سویی روسازی بتن متخلخل می تواند پتانسیل بروز برخی مشکلات قانونی برای یک مالک یا سازنده، را با کاهش نیاز به حوضچه رواناب و ایمنی متعاقب آن، نظیر غرق شدن و غیره، کاهش دهد. امروزه، بسیاری از مکان های سرتاسر دنیا، بارندگی و در نتیجه شکل گیری حوض های آب را تجربه کرده اند. این ناشی از اثر توامان افزایش نرخ بارندگی و کاهش نفوذپذیری سطوح نواحی شهری می باشد. برای حل این مشکل،باید مشکلات مهم زیست محیطی رخ داده پیرامون مناطق مسکونی کاهش پیدا کند. با بکارگیری رویکردهای متفاوت، می توان به است.انداردهای جدیدی از آژانس حمایت از محیط زیست دست پیدا کرد. پدیده شهری سازی، به دلیل افزایش نفوذ ناپذیری، میزان رواناب را افزایش می دهد و به طور خاص، تغذیه ی ذخایر آب زیرزمینی را تحت تاثیر قرار می دهد. به منظور حفظ اندازه و کیفیت تغذیه ی ذخایر آب، سطوح نفوذ ناپذیر باید کنترل شوند. روسازی متخلخل می تواند نرخ طبیعی نفوذپذیری هیدرولوژیکی را در زمین های توسعه یافته حفظ کند. این یک تکنولوژی پایدار و دوستدار محیط زیست می باشد و برای معابر با حجم ترافیک کم قابل است.فاده است. (نظیر پارکینگ بدون سقف، خیابان با ترافیک سبک و پیاده رو ها). 

از آن جا که بتن متخلخل منافع در به حداقل رساندن رواناب سیلاب و پیشگیری از افزایش آلودگی دارد، توانایی برای دست یابی اعتبار در شورای ساختمان سازی سبز ایالات متحده سرآمد در طراحی انرژی و محیط زیست (LEED) سیستم امتیاز دهی ساختمان سازی سبز، بازیافت محتوا و مواد منطقه ای را دارد.

مزایای بتن متخلخل نیز شامل کاهش دوره بهبود و کاهش منطقه غیر قابل نفوذ می باشد. کاهش حجم رواناب کاهش در مقدار آب تخلیه شده به املاک اطراف را همراه دارد، و این کاهش نیاز به تسهیلات مدیریت آب را به حداقل خواهد رساند. کاهش دوره بهبود سبب کاهش در مقدار آبی می شود که نیاز به تصفیه دارد و فشار بر روی سیستم فعلی و نیاز به تاسیسات تصفیه آب جدید را کم می کند. اغلب شهرداری ها، مقدار منطقه غیر قابل نفوذ مجاز بر روی یک سایت پروژه را محدود کردند. کاهش مقدار امکانات غیر قابل نفوذ اجازه توسعه بیشتر را بر اساس دستورالعمل های شهرداری و قابلیت حمایت محیط زیست از سایت را خواهد داد.

پس از جایگذاری، سطح بتن متخلخل حالت بافت پیدا کرده که افزایش اصطکاک بین روسازی و لاستیک را همراه داشته و سبب افزایش ایمنی جاده ها به طور کلی خواهد شد. مقاومت فشاری، کششی و خمشی بتن متخلخل با توجه به نسبت تخلخل بالا و عدم وجود مصالح ریزدانه، کمتر از بتن معمولی است..

در آب و هوای سرد، بتن متخلخل به شکل بهتری در مقابل سیکل ذوب یخ نسبت به روسازی های سنتی محافظت می کند. هوا مصالح در زیر بستر بتن می تواند به عنوان یک لایه عایق باشد که شکل گیری لایه یخ را به تاخیر انداخته در حالی که نفوذپذیری را همچنان حفظ خواهد کرد. حتی بعد از این که درجه حرارت هوا زیر نقطه انجماد رفت، بتن متخلخل به حد کافی گرم است. که اجازه می دهد تا آب نفوذ نموده و وارد لایه ذخیره سازی گردد. همچنین بتن متخلخل، بطور قابل توجهی سریع تر از سیستم های سنتی ذوب می گردد؛ چرا که حفره های هوا باز اجازه می دهد که هوای گرم نفوذ نماید و یخ آن روسازی ذوب شود.