در جامعه کوچک « ایل قشقایی » صنایع دستی از گذشته دور راه تکامل خود را پیموده است. ، اما با شروع زندگی ماشینی و اسکان ایلات و عشایر برخی از کارهای هنری مثل ساختن وسایل چرمی و پوستی که مخصوص زندگی کوچ نشینان است. کم کم به مرحله رکود رسیده است. .

شهرک‌های چرم مشهد، چرم شهر تهران و چرم تبریز بیشترین تولیدکنندگان پوست در سطح کشور هستند. جالب است. بدانید که طبق گزارش انجمن صنایع چرم سازان ۵ الی درصد بازار جهانی صادرات چرم در اختیار ایران است.. تا ۵ درصد این حجم از صادرات به چرم گوسفند اختصاص دارد و تنها یک درصد مربوط به چرم گاو است..

اگرچه این روزها دیگر خبری از کارخانه قدیمی چرمسازی آلمانی تبریز نیست، اما وجود این کارخانه سرنخی برای ادامه صنعت در این شهر بود. این روزها شاهد کارخانه‌های متعدد چرم سازی و کارگاه‌های کوچک و بزرگ تولیدات محصولات چرمی در شهر تبریز هستیم که باعث شده است. چرم تبریز به مرور زمان بر سر زبان‌ها بیفتد و جایگاه خود را در نزد مردم بالا ببرد.

پوست بعضی حیوانات چرب تر است. و ممکن است. طی مراحل قبلی چربی آن حذف نشود. بنابراین نیاز به مرحله ای جداگانه برای حذف چربی دارد. در این مرحله معمولا از هیدروکسید سدیم است.فاده می شود این ماده چربی را به صابون تبدیل می کند و بعد از آن با شستن از پوست جدا می شود.

امروز هزینه‌های راه‌اندازی یک واحد کوچک چرم سازی بسیار سنگین است.. وقتی به این مبلغ هزینه خرید زمین، تامین وسایل جانبی، احداث تولیدی و سرمایه در گردش اضافه می‌شود؛ راه‌اندازی صنعت چرمسازی به رویایی دست نیافتنی و بسیار پیچیده تبدیل می‌شود.