گلایسین یکی از امینو اسیدهایی است. که برای سنتز گلوتاتیون در بدن بکار می رود. گلوتاتیون یک آنتی اکسیدان طبیعی است. که با کاهش سطح رادیکال های آزاد امکان ابتلا به بیماریها و پیری را کاهش می دهد. این آمینو اسید برای سنتز کراتین در بدن مورد نیاز است. که انرژی لازم برای انجام حرکات سریع و کوتاه مانند وزنه برداری را فراهم می کند. تولید کراتین باعث افزایش قدرت عضلانی می شود و برای سلامت است.خوان ها و عملکرد مغز مفید است.. در حالیکه بدن بطور طبیعی کراتین را سنتز می کند، مصرف مقدار کم  گلیسین ممکن است. باعث کاهش تولید کراتین در بدن شود.

مایع و بخار بسیار قابل اشتعال است.. در صورت بلعیدن و ورود به مجاری تنفسی ممکن است. کشنده باشد. باعث تحریک پوست می شود. ممکن است. باعث خواب آلودگی یا سرگیجه شود. برای آبزیان با اثرات ماندگار بسیار سمی است.. از گرما / جرقه / شعله های باز / سطوح داغ خودداری کنید. سیگار کشیدن ممنوع. از رها کردن در محیط جلوگیری کنید. در صورت بلعیده: دهان را بشویید. در صورت برخورد با پوست: با آب و صابون زیادی بشویید. در مکانی دارای تهویه مناسب نگهداری کنید. درب ظرف را محکم بسته نگه دارید.

دو فرایند اصلی تولید این آمینواسید شامل آمیناسیون اسید کلرواستیک با آمونیاک است. که گلایسین و کلرید آمونیوم را تولید می کند. روش دیگر، سنتز آمینواسید Strecker است. که روش اصلی سنتز این آمینواسید در ایالات متحده و ژاپن می باشد. سالانه حدود ۵ هزار تن گلایسین از این طریق تولید می شود.

گلایسین امینو اسید اصلی موجود در کلاژن است. و کلاژن فراوان ترین پروتئین در بدن است.. بنابراین ، باید به اندازه کافی این امینو اسید مصرف شود تا از تولید کلاژن در بدن  حمایت گردد. این امینو اسید تأثیر آرامبخشی بر مغز دارد و می تواند با پایین آوردن دمای درونی بدن خاصیت خواب آوری داشته باشد. تحقیقات نشان می دهند که مصرف گرم گلایسین قبل از خواب، مدت زمان به خواب رفتن را می کاهد و کیفیت خواب را بهبود می بخشد و خواب آلودگی روزانه را کاهش می دهد. گلایسین همچنین می تواند با جلوگیری از آترواسکلروز و سفت شدن رگ ها از بیماریهای قلبی جلوگیری کند. همچنین تحقیقات نشان می دهند که این امینو اسید با جلوگیری از التهاب می تواند اثرات مضر الکل را بر روی کبد کاهش دهد. این امینواسید همچنین تحلیل عضلات را در شرایطی مانند پیری یا سوء تغذیه کاهش دهد.

گلایسین در سال توسط شیمیدان فرانسوی به نام هنری براکونوت در هنگامی که ژلاتین را با جوشاندن آن با سولفوریک اسید هیدرولیز کرد، کشف شد. او در ابتدا آن را شکر ژلاتین نام نهاد اما شیمیدان فرانسوی ژان باتیست بوزینه گلو نشان داد که حاوی نیتروژن است.. دانشمند آمریکایی نورتون هورفورد که در آن زمان دانشجوی شیمیدان آلمانی، جاستوس فون لیبیگ بود، نام گلیکوکول را پیشنهاد داد. با این حال، برزلیوس، دانشمند سوئدی، نام ساده تر گلایسین را پیشنهاد کرد. این نام از کلمه یونانی به معنی مزه شیرین گرفته شده است.. در سال شیمیدان فرانسوی، آگوست کاهورس مشخص کرد که گلایسین یک آمین است.یک اسید است..