برای رسیدن به این غار، یک پیاده‌روی یک ساعت و نیمه در پیش دارید. حدود ساعت باید در روستای هرانده و از میان باغ‌ها و زمین‌های سرسبز عبور کنید تا به دامنه کوهی برسید که غار بورنیک بالای آن قرار دارد. برای رسیدن به غار، نیم ساعت دیگر در کنار رودخانه طی می‌کنید تا به مقصد برسید.

از نظر ویژگی‌های آب و هوایی و اقلیمی، این شهرستان دارای زمستان سرد و تابستان معتدل و خنک می‌باشد. متوسط بارندگی سالانه سال ۸ در این میلی‌متر بوده و حداکثر بارندگی ساعته / و تعداد روزهای یخبندان روز می‌باشد.

قرار است. به یکی از روستاهای سرسبز و پر از کوچه باغ فیروز کوه تهران برویم که غاری باستانی در ارتفاعات آن قرار گرفته است.. غار بورنیک طولانی‌ترین غار تهران و چهارمین غار طولانی ایران است. که به دلیل وجود آثار زندگی انسان‌های غارنشین در آن، ارزش باستانی بسیاری دارد.

گلایسین یکی از سه آمینو اسیدی است. که بدن شما برای ساخت گلوتاتیون است.فاده می کند؛ یک آنتی اکسیدان قوی که به محافظت از سلول های شما در برابر آسیب اکسیداتیو ناشی از رادیکال های آزاد (که تصور می شود زمینه ساز بسیاری از بیماری ها هستند) کمک می کند.

این ترکیب به درمان اختلالات متابولیسمی کمک می کند. همچنین به عنوان تقوبت حافظه یا پیشگیری از سرطان شناخته می شود. همچنین به افراد مبتلا به دیابت نوع کمک می کند تا قند خون شان را کنترل کنند. برخی از فواید دیگر آن عبارت است. از:

این ماده یکی از اسیدهای آمینه پروتئینوژیک است. که توسط کلیه کدون‌ها که با GG شروع می‌شوند (GGA، GGC، GGU،GGG) رمز گذاری می‌شوند. Glycine به دلیل شکل جمع و جور آن در تشکیل پروتئین‌های ثانویه از ترکیبات آلفا تشکیل شده است.. به همین دلیل، فراوان‌ترین اسید آمینه موجود در مارپیچ‌های سه گانه‌ی کلاژن است..

گلایسین جهت معلق کردن مواد در آبمیوه ها و آبلیمو در صنایع غذایی کاربرد ویژه ای دارد. همچنین به دلیل ارزش غذایی پایین در مواد غذایی خیلی مورد است.فاده قرار نمی گیرد ولی به عنوان یک طعم دهنده کاربرد دارد. این آمینو اسید طعم شیرین ملایمی دارد و مزه نهایی ساخارین را می پوشاند. این ماده همچنین دارای خاصیت نگهدارنده است. که به دلیل تشکیل کمپلکس با یون های فلزی می باشد. مجتمع های فلزی گلایسینات، برای مثال گلایسینات مس(II) به عنوان مکمل خوراک دام است.فاده می شوند.

گلایسین در سال توسط شیمیدان فرانسوی &#;هنری براکونوت&#; هنگامی که ژلاتین را با جوشاندن آن با سولفوریک اسید هیدرولیز کرد، کشف شد. او در ابتدا آن را شکر ژلاتین می‌نامید، اما شیمیدان فرانسوی ؤان باتیست بوزینگلو نشان داد که حاوی نیتروژن است.. دانشمند آمریکایی ابن نورتون هورسفورد، که در آن زمان دانشجوی شیمیدان آلمانی، جاستوس فون لیبیگ بود، نام گلیکوکول را پیشنهاد داد. با این حال، برزیلیوس، دانشمند سوئدی، نام ساده‌تر گلایسین را پیشنهاد کرد.